7 years and counting...

Hi lieve mensen,

Zoals gewoonlijk loopt Cambodja weer mijlenver achter op de rest van de wereld; waar in Europa langzaamaan maatregelen worden opgeheven, worden ze hier steeds strenger. We hebben hier nog steeds te maken met de gevolgen van de '20 February' uitbraak zoals die hier wordt genoemd. De cijfers zijn nog lang niet zo hoog als in Nederland, maar voor een land dat bijna een jaar de nullijn heeft weten te behouden zijn 1000 gevallen per dag gigantisch.

Een groot deel van Siem Reap was een aantal weken in lockdown, deze is inmiddels opgeheven maar we hebben nog wel te maken met een 8pm curfew. Ook mag er geen alcohol geschonken of verkocht worden. Officieel dan, in de praktijk kun je overal krijgen waar je zin in hebt.Ook het reizen tussen de provincies was tijdelijk niet mogelijk. Normaal zou dit niet zo'n probleem zijn voor ons, ware het niet dat we met spoed naar Phnom Penh moesten.

Ongeveer een maand geleden kreeg Led vanuit het niets enorm last van zijn nek. Binnen een dag was de pijn niet meer te houden en zijn we naar het ziekenhuis gegaan; hier werd een x-ray gemaakt maar de dokter kon niet goed zien wat er mis was. Hij vertrouwde het niet en vond dat Led een MRI scan nodig had. Het probleem hiervan is dat dit alleen in Phnom Penh kan, 330 km verderop. De dokter vond het geen goed idee om dit per taxi te doen, deels door de roadblocks die er waren in verband met de Covid uitbraak, en deels omdat hij niet wist hoe stabiel Led's nek was en of het dus veilig genoeg zou zijn. Ik ben via wat achteraf weggetjes langs de lockdown blokkades gesneakt en heb thuis nog snel even wat kleding, paspoorten en mijn laptop gepakt en toen zijn we per ambulance naar Phnom Penh vertrokken. 

Om een lang verhaal kort te maken, het was een nachtmerrie. Bij aankomst in het ziekenhuis mochten we er niet in, eerst moest er een luchtweg test afgenomen worden. Er mocht geen Covid test gedaan worden aangezien het een privé ziekenhuis is en ze deze testen niet mogen doen. Ondanks dat ik bij Led op de kamer zou slapen (op de bank, fijn dat ik zo klein ben) hoefde ik geen test. Gelukkig was de uitslag negatief en mochten we na 2.5 uur wachten eindelijk naar binnen. Na een aantal testen konden we tegen middernacht eindelijk naar onze kamer. De volgende ochtend kregen we een flinke klap toen bleek dat de verzekering de kosten niet wilde vergoeden omdat het volgens hen te maken had met een bestaande aandoening. Van de dikke ziekenhuisrekening tot een Thaise dokter die zo'n dik accent had dat hij moeilijk te verstaan was en de onzekerheid wat er nou daadwerkelijk aan de hand was, het waren een paar heftige dagen. Gelukkig kregen we enorm veel steun van vrienden in Cambodja en ook  vanuit Nederland. 

Uiteindelijk blijkt het te gaan om een nekhernia, niet ernstig, maar wel heel erg vervelend en pijnlijk. Gelukkig is de pijn nu weg en kan hij zich weer normaal bewegen. We zijn nog steeds in gevecht met de verzekeringsmaatschappij om de kosten vergoed te krijgen.

Eenmaal uit het ziekenhuis bleek dat we door de lockdown Phnom Penh niet konden verlaten. En zoals vaker in dit land, het is lastig betrouwbare informatie te krijgen. Iedereen zei wat anders over welke papieren je nodig had om te mogen reizen, maar niemand kon iets bevestigen. We hielden er al rekening mee dat we minstens een maand vast zouden zitten en we waren al begonnen met het zoeken van een appartement. Uiteindelijk is het gelukt met hulp van Led's school en het Nederlandse consulaat. Samen met een vriendin en een hele stapel officiële papieren zijn we uiteindelijk zonder problemen terug naar Siem Reap gereden. 

Gelukkig hebben we ook goed nieuws te melden, ik heb een nieuwe baan! Per augustus ga ik ook aan de slag op de school waar Led werkt, Tree House International School. Ik word Primary Lead, dit houd onder andere in dat ik me ga bezighouden met het (verder) ontwikkelen van het huidige curriculum en het coachen van de leerkrachten en assistenten van de onder- en bovenbouw. Samen met de coördinator van de kleuters en de eigenaren van de school vormen we het senior management team. Daarbij ga ik lesgeven aan groep 7/8. 

En hoe dan verder met Wonder Learning Centre? We hadden een ontzettend goede start, we kregen steeds meer aanmeldingen en werden steeds bekender in de expat gemeenschap. We hadden aardig wat leerlingen, verschillende freelancers in dienst, en toen....moesten alle scholen en educatieve instituten dicht. Gelukkig hebben we een aantal studenten kunnen behouden en hebben we een aantal weken bij hen thuis lesgegeven en een aantal weken online. Sinds een week hebben we toestemming om weer gewoon te openen.

Ik vond het ontzettend leuk om het bedrijf op te starten, maar ben er wel achter gekomen dat privé les geven niet mijn voorkeur heeft. Ook mis ik collega's en de drukte van een school. Dus toen ik gevraagd werd door Tree House heb ik deze kans met beide handen aangegrepen. Mijn partner en ik zijn nu aan het kijken hoe we het bedrijf na de zomervakantie gaan voortzetten en wat mijn rol daarin gaat zijn.

Led is ook erg blij met mijn nieuwe job, want dit betekend dat we nog zeker 2 jaar in Siem Reap blijven wonen. Hij heeft het hier nog steeds enorm naar z'n zin -net zoals ik trouwens- en heeft veel plezier en uitdaging in z'n baan. Hij heeft net weer een cursus over dyslexie gevolgd en blijft zich verder specialiseren in kinderen met leerproblemen. Nu de scholen nog steeds dicht zijn, en dit waarschijnlijk zo blijft tot de zomervakantie, gaat hij bij de leerlingen langs om ze te ondersteunen met extra Engels.

Verder hebben we een jaarkaart gekocht voor Angkor Wat. Of we de tempels nog niet zat zijn? Nee, het blijft waanzinnig om daar iedere keer doorheen te rijden of fietsen. Ook al gaan we de tempels nauwelijks in, het park is een fijne plek om te zijn. Lekker rustig, groen en even uit het stof en de zooi die alle wegwerkzaamheden met zich mee brengen. De stad is nog steeds een slagveld, werkelijk overal zijn wegwerkzaamheden.

Door de huidige omstandigheden werken we allebei parttime en beginnen we allebei pas om 10 uur met werken, hierdoor is het mogelijk om voor werktijd lekker bij de tempels te picknicken.. Bijna wekelijks maken we snel een ontbijtje to-go en een thermos koffie en gaan we lekker aan de slotgracht van Angkor Wat zitten. Dit voelt iedere keer weer als een mini vakantie. Ook pak ik minstens twee keer per week mijn mountainbike en cross lekker over de jungle paadjes. Soms alleen, soms met m'n maatjes van Sorasus. 

Wij zitten in het laatste staartje van het hete seizoen met soms temperaturen van 39 graden, en kijken uit naar het koelere regenseizoen. Verder eten we ons ongans aan mango's die ons van alle kanten worden aangeboden. In onze straat alleen al staan minstens 20 bomen met zeker 100 mango's in iedere boom. Gister gingen we een kastje kopen en kregen meteen weer 2 kilo mee, ook krijgen we altijd een giga-zak als we de huur betalen, zowel van ons huis als het centrum. Only in Cambodia!

Het beste met jullie allemaal,

Liefs, Led en Evelien