Verhuizen

Hi allemaal,

Ik schrijf dit blogje in een leeg cafe, sinds 10 dagen zitten we weer in een halve lockdown. Aan de ene kant wordt gezegd dat je je huis maximaal 3 keer per week uit mag voor de noodzakelijke boodschappen, aan de andere kant wordt gezegd dat cafes en restaurants open mogen blijven zolang ze de social distancing regels kunnen toepassen. Er zijn wegblokkades als je de stad uit wilt en het reizen naar andere provincies is op dit moment niet toegestaan. Maar binnen de stad kunnen we ons gewoon vrij bewegen, in tegenstelling tot een eerdere lockdown. Scholen zijn nog steeds gesloten, al gaan er geruchten dat in oktober de middelbare scholen weer opengaan.

Wij hebben inmiddels onze eerste vaccinatie gehad, gelukkig hebben we er allebei geen last van gehad. Komende dinsdag krijgen we onze tweede shot. Het gaat vrij snel met vaccineren en het lijkt vrij goed geregeld allemaal. Door de huidige situatie heeft onze school besloten pas 2 weken later open te gaan. Hopelijk kunnen we dan echt open, en hoeven we niet online te beginnen. Ik ben vandaag begonnen met m’n nieuwe baan. Ik heb er zin in, vakantie is lekker, maar wel saai als je nergens heen kunt. Ook heb ik wel zin om weer aan de slag te gaan. We hebben er nu 5 weken vakantie op zitten, en ondanks dat ik me zelden verveel en altijd honderd dingen te doen heb, mis ik een beetje een doel en een zinvolle invulling van mijn dag. Om niet alleen maar gin & tonics aan het zwembad te pimpelen, heb ik me de laatste weken op triathlon training gestort om mezelf toch een beetje uit te dagen, veel gezwommen, gefietst en gerend. Voor de rest hebben we heel veel geluierd aan mooie zwembaden. Bij veel hotels mag je van het zwembad gebruik maken als je er wat eet en drinkt. Verder veel koffie gedronken met vrienden, stiekeme biertjes aan de rivier gedronken, gepicknickt bij de tempels, huisfeestjes (er is nog steeds officieel een alcohol verbod) een weekendje Phnom Penh en een ‘staycation’, een paar dagen in een fijn hotel in Siem Reap.

Ik heb al eerder geschreven over het 38 roads project, de enorme klus om de infrastructuur van Siem Reap klaar te stomen voor de volgende eeuw. De stad is nog steeds een grote bouwput, maar zo langzaam maar zeker zijn er steeds meer wegen klaar en wordt het echt mooi. Helaas is ons fijne doodlopende straatje nu ook aan de beurt. Het wordt een -waarschijnlijk drukke- verbindingsweg. Momenteel zijn ze bomen aan het kappen om de weg te verbreden. Voor ons een teken dat het tijd werd om te verhuizen. Gelukkig staan er enorm veel huizen leeg tegen hele lage prijzen dus het kostte ons weinig moeite een nieuwe plek te vinden. En wat voor één! Eind augustus gaan we verhuizen naar een prachtig huis, een paar minuten verderop. Het is een enorm vrijstaand huis met maar liefst 3 slaapkamers, prachtige balkon en mooie tuin. En dat voor dezelfde prijs als ons huisje nu. We kunnen niet wachten tot we er in kunnen.

We waren ook wel even toe aan wat positieve ontwikkelingen, we hebben een paar pittige maanden achter de rug. Led is nog steeds in strijd met de verzekering over de betaling van zijn ziekenhuisopname. Op dit moment ligt het bij een onafhankelijke derde partij en wachten we op de uitkomst. Hier is heel veel tijd en energie in gaan zitten. Met zijn gezondheid gaat het overwegend goed. Af en toe heeft hij nog best wat last van zijn nek, en hij is wat sneller moe, verder gaat het goed.

Verder kreeg ik 6 weken geleden een dagvaarding. Samen met 2 voormalige collega’s ben ik aangeklaagd door mijn oude school wegens contractbreuk. Op 8 juli moesten we in de rechtbank in Siem Reap verschijnen. Met z’n drieën hebben we een advocaat ingeschakeld en de zaak voorbereid. Dit moest allemaal vrij snel aangezien er tussen de dagvaarding en de rechtszaak maar 2 weken zat. We wilden de boel niet uitstellen aangezien één van de anderen een dag later terug zou gaan naar Engeland. Dus op stel en sprong onze verdediging voorbereid, alles in het Khmer laten vertalen en deze documenten een dag voor de zaak voorkwam naar de rechter gestuurd. Ik kan en wil hier niet te diep ingaan op de details, maar het komt erop neer dat de school geld van ons eist. De zitting was eh, interessant. De rechter werkte vanuit huis die dag, en de griffier behandelde de zaak. De andere partij was er niet, alleen hun advocaat was aanwezig. De griffier luisterde naar beide partijen en vroeg hier en daar verduidelijking. Zij gaf dit weer door aan de rechter. Van wat ik heb begrepen van onze advocaat, is het in Cambodja gebruikelijk dat als je wordt aangeklaagd, je zelf ook wat eist omdat je anders impliciet schuld bekend. De andere partij heeft nu tijd gekregen op onze eis te reageren. Helaas is er dus nog geen uitspraak gedaan, er komen waarschijnlijk nog 2 of 3 hoorzittingen en dit hele proces kan nog maanden gaan duren. Gelukkig is de stress bij mij nu wel weg, ik heb goede hoop op een positieve afloop, maar heb er een tijd slecht van geslapen. Een mogelijke uitkomst is dat ze de zaak laten vallen; mochten wij verliezen, zouden we nog in hoger beroep kunnen gaan.

Maar als we een rondje door de stad maken realiseren we ons meer dan eens hoe goed we het hebben. We zien steeds meer bedelaars op straat en we zien steeds meer zaken die hun deuren moeten sluiten. Voor veel Cambodjanen wordt de situatie steeds nijpender, ook veel westerlingen trekken weg omdat de situatie in Europa er nu beter voor staat dan hier.

Gelukkig zijn er nog veel vrienden gebleven, al hebben we wederom weer afscheid moeten nemen van een paar dierbare mensen, Dit wordt niet gemakkelijker helaas. Wij blijven positief en zijn vol goede hoop dat over een paar maanden de toeristen terug komen, de stad er piekfijn uitziet en alles weer een beetje normaal wordt, hoe dat er dan ook uitziet.

Veel liefs, Led en Eef